In toenemende mate spreek ik mensen die worstelen met perfectionisme, met druk, met het vinden van balans, met het verlangen naar (innerlijke) rust. Ik ga graag met die mensen aan de slag, want ik geloof dat het helpt om inzicht te krijgen in waarom je doet wat je doet, waarna je andere gedragsalternatieven kunt inzetten.
Tegelijkertijd gaat het steeds meer wringen. Ik heb soms het gevoel aan de slag te zijn met de bestrijding van symptomen van een systeem, een maatschappij, een manier van leven, en van organisatiedynamieken. We kunnen werken aan het verbeteren van de veerkracht of de tools of het inzicht van het individu, maar als we niets doen aan hoe we met elkaar ons leven inrichten en van elkaar verwachten wat ‘normaal’ gevonden wordt, dan is dat dweilen met de kraan open. En erger nog: het kan je als individu het gevoel geven dat het aan jou ligt dat je hulp nodig hebt.
Ik moet denken aan deze quote van Desmond Tutu:
There comes a point where we need to stop just pulling people out of the river. We need to go upstream and find out why they’re falling in.
Werken aan individuele veerkracht is prima en nodig en behulpzaam. Maar daarna weer terug in hetzelfde hamsterrad, dat kan toch niet de bedoeling zijn. Het moet menselijker. En iedereen heeft daarin een verantwoordelijkheid, ook als je zelf (nog) niet worstelt met dat tempo, die verwachtingen en de druk die we onszelf en elkaar opleggen.
Wat je kunt doen? Hier een paar ideeën
- Zorg dat je perfectionisme in je team afremt en niet stimuleert.
- Neem de tijd om verbinding te maken met iemand, ook al heb je weinig tijd.
- Normaliseer dat mensen emoties hebben en durf erover in gesprek te gaan.
