Soms lukken dingen niet. Zijn ze heel lastig of lijken onbereikbaar. Je krijgt die ingewikkelde knoop niet ontward. Het lukt niet om vandaag je gebruikelijke rondje te lopen omdat je agenda vol is. Je wilt die deadline halen, maar het gaat je niet lukken.
Wie is de schuldige?
Onwillekeurig hebben we daar al snel verklaringen voor. Die bovendien vaak buiten onszelf liggen. Ons brein bedenkt een verhaal dat klip en klaar uitlegt hoe de wereld in elkaar zit. Iemand heeft met zijn vingers aan dit koord gezeten en het zo strak getrokken dat het onmogelijk is om dit nog los te krijgen. Je klanten en collega’s zijn zo veeleisend dat je hele dag zit vol gepland met meetings zonder gaatje om te lunchen of adem te halen. Die deadline was best haalbaar geweest als iedereen op tijd zijn bijdrage had geleverd.
De spanning loopt op
Die gedachten zoeken hun weg in ons beeld van de werkelijkheid. En als we ze gaan geloven beïnvloeden ze ons gedrag nog meer. Je merkt dat je steeds moeilijker grenzen kunt stellen aan de wensen van klanten. Of je laat na om helder te zijn over wat precies de verwachtingen zijn van ieder teamlid. Zo creëer je een self-fulfilling prophecy.
Die belemmerende gedachten kunnen een onoverbrugbare drempel worden om iets te veranderen of te bereiken wat belangrijk is. Ondertussen voelen we ons moe, en machteloos. Worden we geïrriteerd en gespannen. En al die energie zoekt een uitweg. Die er soms toe leidt dat we onze irritatie afreageren op iemand die er helemaal niets mee te maken had.
Geloof niet alles wat je denkt
Soms (vaak?) is het beter om ons af te vragen of het wel klopt wat we denken. En wat die gedachte eigenlijk met ons doet. Hoe we ons voelen bij wat er gebeurt. En daar eerst eens aandacht aan te schenken. Dat vraagt aandacht, rust en tijd. Die we niet altijd denken te hebben.
Maar dát is misschien de meest belemmerende gedachte die niet altijd waar hoeft te zijn.
