Stap voor stap begint ons land weer te versoepelen. Nog wat onwennig over wat precies wel en niet mogelijk is. Nog wat zoekend naar de nieuwe sociale omgangsvormen. Maar onmiskenbaar met perspectief.
Perspectief
Ook voor mij geldt dat perspectief. En ik bemerk wat dat met me doet. Als ik kijk naar de feiten dan zijn deze weken niet anders dan die van begin april. Veel ruimte in de agenda. Af en toe een online afspraak. Gesprekken met klanten over wat er anders gaat dan ‘normaal’ en hoe we dat beleven.
En toch is het anders. Voelt het anders. Omdat er hoop is en uitzicht op wat er mogelijk wordt. Ruimte wordt opeens vrijheid in plaats van leegte. De tijd die er is voelt meer als rijkdom dan als gemis. Door de begrenzing in de tijd, het uitzicht op eindigheid wordt het heden anders beleefd.
Ruimte zonder grenzen is leegte.
Zoals je kunt genieten van een maand zonder werk, als je weet dat je nieuwe baan daarna gaat beginnen. Maar zonder uitzicht daarop, voelt die tijd helemaal niet als vakantie. Zoals je kunt genieten van een paar dagen het huis voor jezelf, als je weet dat je gezin zondagavond weer voor de deur staat. Maar zonder dat perspectief van terugkerend gezelschap voelt dat misschien wel eenzaam. Zoals je kunt genieten van de vrijheid van ‘op de bonnefooi’ reizen, als je weet dat je een veilig thuis hebt. Maar zonder die basis voelt dat vooral als een onzeker bestaan.
Was dat nou nodig?
Achteraf denk je misschien: ‘waarom heb ik daar niet meer van genoten? Wat dom dat ik die tijd niet beter gebruikt heb om te genieten van het leven. Wat jammer dat ik die uren voor mezelf niet beter heb benut.’ Soms kunnen we ons haast niet meer voorstellen waarom we zo onzeker en angstig waren. Was het niet een beetje overdreven allemaal? Had het niet een beetje minder gekund? Je kunt je een beetje schamen voor wat je allemaal hebt gevoeld. Hadden we ons niet een beetje beter in de hand kunnen houden? Alles kwam immers weer goed.
Dat is een heel menselijk patroon. Zowel het voelen van al die emoties is deel van ons menszijn, als het oordeel dat we hebben óver die emoties. Het was te veel, te heftig, onnodig, extreem. We vinden er van alles van. Maar dat helpt ons niet vooruit.
Emoties zijn informatie
Bekijk het eens zo: de emoties die we voelen geven ons informatie over onszelf. Over wat er is op dit moment. Niet meer en niet minder. Informatie over wat we belangrijk vinden, wat we van waarde achten. Over wat we verlangen en hoe het nu is. Op dit moment. Soms zijn die emoties overweldigend aanwezig. In situaties die nieuw en ongewoon zijn, kunnen onze gevoelens ook heftig zijn. Je kunt niet voelen in het verleden. En je kunt niet voelen in de toekomst. Je kunt alleen maar voelen in het hier en nu.
Je kunt wel iets vinden, iets voelen over wat je toen hebt ervaren. Maar dat zegt alleen iets over hoe het nu met je gaat. Niet over wat er toen, op dát moment was.
Als je wilt leren en reflecteren, dan heb je de moed nodig om dat stuk van je zelf onder ogen te zien. Niet weg te kijken voor wat je toen voelde. Het niet ontkennen of bagatelliseren hoe het toen met je ging. Wat hadden die emoties je te vertellen? Wat was er van waarde voor jou wat aangetast werd? Misschien wil je daar mee aan de slag. Misschien heb je daar iets te ontwikkelen. Daar helpt een oordeel over jezelf niet bij. Je eigen verhaal onder ogen zien is een moedig besluit dat gebaat is bij mildheid.
Niet wegkijken.
Onder ogen zien. En niet wegkijken. En dan keuzes maken in lijn met je waarden over hoe je hiermee verder wilt.
Misschien ben jij nog helemaal niet toe aan reflecteren. Is jouw situatie nog steeds onwerkelijk, onzeker, zonder perspectief. Ook dat kan er zijn. Give yourself a break. Wat je voelt is wat er is. Op dit moment.
