Als je je niet goed voelt, dan kruip je onder de wol. Je ziekt goed uit. En als het erger wordt, dan ga je naar de dokter. Of later, naar de specialist. Zo doen we dat met onze fysieke gezondheid. Maar dan dit: als je je niet goed voelt, dan kruip je in je schulp. Je doet alsof het vanzelf over gaat. En als het erger wordt, dan voel je je eenzaam. Je denkt dat je de enige bent. En je houdt het geheim. Zo doen we dat vaak met onze mentale gezondheid. Zo hebben we ons aangeleerd dat te doen.
Hoe we omgaan met gezondheid
Het zou mooi zijn als we met onze mental health net zo omgaan als met onze fysieke gezondheid. Dat je werkt aan preventie omdat je geleerd hebt wat goed voor je is. Dus tijdig rust nemen, naar buiten, in beweging, met anderen in verbinding zijn.
En ook dat we normaliseren dat het soms (een beetje) minder gaat. Ook mét preventieve maatregelen kan je zomaar iets gebeuren. Zoals je soms een stevige verkoudheid hebt of ernstiger een zware infectie. Zo kun je soms ook somber voelen of ernstiger in een depressie raken. Zoals je soms een blessure op doet, je vinger kneust of je kruisbanden scheurt. Zo kun je ook mentaal overbelast raken en vermoeid, burned-out of overspannen. Zoals iemand misschien minder goed kan zien of een gehoorstoornis heeft. Zo kun je gevoelig zijn voor prikkels of een paniekstoornis ontwikkelen.
In beide gevallen kunnen we hulp goed gebruiken. Advies van specialisten, tips van experts. En steun en support van mensen om ons heen. Want ziek zijn is vervelend, maar de eenzaamheid is soms nog erger.
Beter worden
Het leven is niet perfect. Fysieke en mentale hobbels horen er bij. (En soms hebben ze meer met elkaar te maken dan we ons realiseren.) Het wordt de hoogste tijd dat we wat ‘normaler’ gaan doen over onze mentale gezondheid. Dat je niet zwak bent met een mentale struggle. Dat je gewoon een mens bent. Dat pijn bij het leven hoort. Of dat nu fysieke of mentale pijn is.
Je bent net als iedereen. En je hoeft het niet alleen te dragen.
