Kun je stil zijn? Stilte verdragen?
Kun je bij iemand zijn die het moeilijk heeft zonder pogingen om ‘op te lossen’ en te ‘fixen’? Kun je dat verdragen?
Kun je een vraag verdragen zonder het antwoord te weten?
Een vraag zoals deze:
- Hoe neem jij jouw plek in?
- Voor hoeveel procent ben je aanwezig?
- Wat krijgt steeds voorrang?
- Wat mag er niet veranderen?
Durf je te vertrouwen dat rust nodig is om los te laten?
Dat het de loop van de natuur is om actief afscheid te nemen van al het moois dat er was. Zodat de energie voor nieuwe groei beschikbaar komt. Ook als je dat niet ziet, omdat het nog zo klein, onzichtbaar, onder de grond plaatsvindt.
Gun je jezelf de tijd? Om af te sluiten, af te ronden. Om letterlijk stil te staan bij jezelf. Stil te zijn bij jezelf. Te luisteren naar je ademhaling en te ervaren dat je er bent. Hier en nu. Je innerlijke dialogen aan te horen die vinden dat je aan de slag moet, dingen doen, zaken regelen, spullen maken.
Mag je van jezelf een beetje aanrommelen? Lummelen, je vervelen, een uurtje op de bank. En loslaten dat statussymbool van druk-druk-druk. Loslaten dat productiviteit je waarde bepaalt en dat je bent wat je doet?
Ik denk dat het oefening vergt.
Dat het niet eenvoudig is om stil te staan. Stil te zijn. Dat we niet altijd willen horen, durven horen wat de stilte zegt. Dat we soms bang zijn voor het gefluister van ons hart. Dat we niet zo maar vertrouwen dat dát gefluister het beste is dat we ooit gehoord hebben.
Omdat stilte meer zegt dan je denkt.