Wat te doen in het oog van de storm? Hoe kun je actie ondernemen als je maar één ding zeker weet, namelijk dat niets meer zeker is? Het lijkt of de woorden: ‘ja maar, wat als…’, de belangrijkste plek in mijn cognitieve brein hebben ingenomen.
Wat is handig?
Wat te doen? En wat te laten? Ik weet niet wat verstandig is. Ik hoop dat we over een paar weken elkaar weer mogen zien. Ik hou rekening met het feit dat dit tot september duurt. Ik durf niet te denken aan het scenario dat we tot ver in 2021 deze maatregelen moeten vasthouden.
Maximaal flexibel zijn, je kunnen aanpassen aan de veranderende omstandigheden, dat lijkt een goede strategie. Maar het voelt ook heel vermoeiend. Elke dag iets anders uitproberen. Zonder te weten of dat succes heeft. Zonder te voelen of dat ook is wat ik wil doen.
Voelen in het nu.
Je kunt niet voelen in de toekomst. En ook niet in het verleden trouwens. Je weet niet precies wat er komen gaat en vooral niet hoe je je daarbij gaat voelen. En je vergeet de scherpe pijn, het machteloze verdriet van hoe het voelde wat er ooit, in het verleden gebeurde. (Dat is maar goed ook, want anders zou je na de eerste bevalling nooit meer aan een tweede kind beginnen.) Het is een les die ik weer leer. Het heeft geen zin om te voelen hoe het in de toekomst is. Als ik wil weten hoe het gaat, dan kan ik alleen voelen hoe het op dit moment is.
Ik kan wel dénken over de toekomst. En me zorgen maken. Mooie plannen dromen. Scenario’s bedenken van hoe dingen zullen gaan, wat er allemaal kan gebeuren. Welk effect dat mogelijk gaat hebben op ons leven, ons gezin, onze manier van samenleven, mijn werk. Maar de waarheid is dat ik geen idee heb wat er gaat gebeuren. Dat niemand een idee heeft hoe dit verder gaat. Onze maximale scope op dit moment is drie weken. Veel verder kunnen we niet kijken.
Een appelboom
Ik ga te raden bij een oude bekende. Maarten Luther, de theoloog uit de 16e eeuw. Er wordt gezegd dat deze uitspraak van hem is:
‘Als ik weet dat ik morgen kom te sterven, dan plant ik vandaag nog een appelboom.’
Er zit iets onverstoorbaars in. Iets hoopvols ook. Maar vooral dit: het bedenken wat vandaag gedaan kan worden. De focus op wat nú een goed idee is.
We weten allemaal niet goed hoe dit verder gaat en wanneer. Veel stappen vooruit denken lijkt interessant en intelligent. Maar het is onmogelijk. Het was natuurlijk nóóit echt mogelijk, maar nu is dat duidelijker dan ooit.
The next right thing
Wat wel kan is dit: do the next right thing. Steeds een volgende stap nemen. Niet gelijk de hele marathon lopen. Maar elke keer een stap zetten die goed voelt op dit moment.
Ik hoor om me heen nu deze oproep: als je later terug kijkt op deze tijd, zorg dan dat je trots kunt zijn op jezelf. Ik vind dat nogal wat. Een hele grote uitdaging. Ik hoop dat ik terugkijkend kan zien dat ik steeds the next right thing deed. Steeds een stap die past bij wie ik wil zijn vandaag.
Niet te groot, niet te klein, maar precies goed.
Precies goed voor mij op dat moment.
