Verlies van het gewone leven

Het lijkt alweer zo’n tijd geleden: de corona crisis. Een tijd waarin alles anders was. Een tijd waarin ik veel leerde over rouw. Over verlies van gewone dingen. Lessen die ook behulpzaam zijn nu het leven al lang weer de gewone gang gevonden heeft. Omdat het gaat over hoe je omgaat met ontwrichtende gebeurtenissen in het leven. En die zijn er nog steeds. Elke dag voor iemand in de wereld. Misschien voor jou, voor een collega, voor een buurvrouw of familielid. 

Verlies, verlangen, verloren.

Het zijn de drie elementen van rouw. En ik moet er opeens aan denken terwijl ik met mijn hoofd achterover in de wasbak van de kapper lig.

Dat kwam zo. Er stond een afspraak in mijn agenda. Een terugkerende afspraak. Al tien jaar of langer ga ik elke twee maanden naar de kapper. Ik heb wat je zou kunnen noemen een echte kappersrelatie met haar. Zij doet wat ze altijd doet. Highlights, lowlights, de puntjes eraf, nothing fancy. Gewoon het gebruikelijke ritueel. We kletsen over de kinderen, van haar en van mij. Over de laatste vakantie en de nieuwtjes in ons dorp. Ik ben niet zo iemand die met gemak over koetjes en kalfjes praat. Maar de trouwe gang naar de spiegel van de kapper  heeft in de loop der jaren een geruststellende routine gekregen en levert genoeg gespreksstof voor de duur van de afspraak.

Ik wist niet of de afspraak door zou gaan. Of ze nog open was. Of het wel verstandig was om te gaan. Of ik mijn geld niet beter even kon bewaren voor slechte tijden. En tegelijk voelde ik een onmiskenbare behoefte aan gewoonte. Aan iets normaals. Aan het geven van support ook, emotioneel, en gewoon in omzet, in klinkende munt.

Ik was de eerste klant vandaag. Het was gek rustig. Met mijn jas nog aan en onhandig, op de voorgeschreven anderhalve meter afstand van elkaar, wisselden we de laatste stand van zaken uit. En opeens stonden we beiden met natte ogen. Van de onzekerheid. De slechte nachten. De stress om de toekomst en de verbinding, de ruimte die we hier, nu, op dit moment, voelden om het er met elkaar over te hebben. ‘Ik word er nog emotioneel van’, zei ze en ik kon niet anders dan be-amen.

Terwijl ik met aluminiumfolie in mijn haar door het laatste nieuws scrol, hoor ik André Hazes zingen: ‘Leef, alsof het je laatste dag is’. En als ik twintig minuten later in de wasbak hang, voel ik opeens een traan over mijn wang. Een beetje verrast ben ik daarover. En toch weer niet. Want ik bedenk ik me dit:

Dit is rouw.

Rouw omvat drie dingen:

  • Verlies van wat er was.
  • Verlangen naar wat je waardevol vindt.
  • Verloren, je plek hervinden in een nieuwe werkelijkheid.

Ik ben in rouw. Dit is wat ik voel.

Verlies van het gewone leven.

Er is verlies. Verlies van het gevoel van zekerheid, van alledaagsheid, van routine, hoe druk en gehaast ook, maar in elk geval bekend. Er is verlangen. Ik verlang naar fysiek contact, een knuffel, naar ontmoeting, naar onbevangenheid en zorgeloosheid, naar creatieve groei, naar (ja, eerlijk is eerlijk) financiële rust. En ik voel me verloren. Verloren in deze lege kapperszaak. Waar het gebruikelijke gezoem van föhn, droogkap en gesprekken is vervangen door de geur van ontsmettingsmiddel en het geluid van stoelen die een extra schoonmaakbeurt krijgen. Verloren in mijn huis, waar ik een nieuwe plek moet zoeken om rust te vinden nu iedereen thuis is. Verloren in mijn gewone werkleven dat er zomaar opeens niet meer is.

Rouw dus.

Het helpt me om dit te benoemen. Want dit weet ik óók van rouw. Van Kristin Neff leerde ik de drie cirkels waarin ons systeem zich kan bevinden als er heftige emoties zijn om te verwerken.

In de binnenste cirkel is het SAFE. Het is een veilige plek, waar alles rustig is. De cirkel daaromheen is de CHALLENGE zone. Dit is de plek waar we door onze emoties heen werken. We voelen het. We benoemen het. We janken misschien een potje. We zoeken steun bij elkaar om er door heen te komen. De buitenste cirkel is OVERWHELM. Hier is het teveel. Je raakt overstuur. Je ziet het niet meer. Je kunt geen kant meer op.

Om van de OVERWHELM terug te komen naar de middelste cirkel helpt het om praktische concrete dingen te doen. Algemeen Dagelijkse Handelingen noem ik ze graag: ADH’s. De was ophangen, de afwasmachine uitruimen, wc-papier kopen bij de Albert Heijn. Het is geen wonder dat mensen in heftige emotionele tijden zomaar opeens iets heel praktisch gaan doen. Dat is ons menselijke systeem dat aangeeft: dit is even genoeg om te handelen. We gaan nu even iets gewoons doen.

Een boterham met hagelslag eten. De papierbak buiten zetten.

Daar op leren vertrouwen.

Op mijn menselijke systeem. Dat zet ik op mijn to-do lijstje vandaag. De uitgroei bijwerken is echt niet het belangrijkste op dit moment. Maar wat high-lights kan ik vandaag goed gebruiken. De high-lights in mijn haar, maar vooral de high-lights van momenten van verbinding met elkaar. Elkaar door deze challenge heen helpen.

 

 

Wij gebruiken cookies om u de beste online ervaring te bieden. Door akkoord te gaan, accepteert u het gebruik van cookies in overeenstemming met ons cookiebeleid.

Privacy Settings saved!
Cookie-instellingen

Op deze website worden verschillende cookies gebruikt. We maken onderscheid tussen functionele, analytische en marketing-cookies. Je kunt zelf kiezen welke cookies wel en niet geplaatst mogen worden.


We meten bezoekers op onze website via Google Analytics, om onze website te verbeteren Het bijhouden van bezoekgedrag is geanonimiseerd en dus niet terug te leiden naar jouw persoon.
  • _ga
  • _gid
  • _gat

Liever niet
Accepteren