Afgelopen maanden werkte ik met een leidinggevende in een coachtraject. Zij gaf leiding aan een afdeling met verschillende teams. Mensen die al heel lang op hun functie zitten. En mensen die nog maar net in dienst zijn gekomen. Al snel merkte zij op dat er in deze teams wel het één en ander efficiënter kon. De manier waarop de administratie wordt bijgehouden. De taakverdeling tussen de professionals. De overlegstructuren. En het feit dat iedereen alles aan háár vroeg, in plaats van aan elkaar.
In ons coachtraject werkten we stap voor stap aan haar doelen. Het versterken van haar teams. De samenwerking binnen de afdeling. De ongemakkelijke gesprekken met medewerkers die langdurig verzuimen. De ontwikkeling van mensen die al een eeuwigheid een bepaalde werkwijze hanteren die niet meer past bij de eisen van deze tijd.
Ook nog corona
En toen kwam ook nog corona. Er moest thuis gewerkt. De overleggen gingen anders. Het contact verliep soms moeizaam. Maar ondertussen wilde zij tóch resultaat behalen. Toch vooruitgang realiseren met haar mensen. Afgelopen week was ons laatste gesprek. We ronden het traject af, want ze kan alleen verder. En ter afronding vroeg ik haar: ‘wat heb je geleerd in de afgelopen maanden?’ En dit is één van de dingen die ze zei:
‘Zoveel mensen zijn onzeker. Zoveel loopt niet goed in je werk omdat zoveel mensen onzeker zijn. Dat herkennen en de ruimte geven aan mijn mensen dat het mag. Dat het oké is om onzeker te zijn. En dan samen kijken hoe ze kunnen groeien. Dan kun je écht leuke dingen doen met mensen.’
Ze heeft heel erg gelijk! Zo veel mensen zoeken naar wat er precies van hen verwacht wordt, zijn onzeker of ze die verwachtingen wel waar kunnen maken en durven dat bovendien niet hard op te zeggen. Uit angst dat de conclusie wordt getrokken dat ze niet voldoen. Dat ze er niet (meer) bij horen. Dat er geen plek voor ze is.
Harnas aan
Wat doen mensen dan? Ze trekken hun harnas aan. Ze doen net alsof ze alles weten. Ze worden cynisch. Ze werken zich helemaal over de kop. Ze worden perfectionistischer dan ze ooit waren. Dat doen ze niet zo bewust. Niet expres. Maar als een onbewuste neiging om zichzelf te beschermen. Omdat het spannend is als je onzeker bent. Voor iedereen. Per definitie.
Dat speelt ook bij jou, in jouw omgeving. Dat weet ik zeker. Want zóveel mensen zijn onzeker. Dat was altijd al zo, ook voor corona. En dat is nu zeker zo!
Wat te doen?
Wat kun jij doen? Als collega of als leidinggevende?
Precies wat mijn klant deed:
- Wees nieuwsgierig en zonder oordeel. Ga op onderzoek uit en praat met je mensen, je collega’s. Wat houdt ze bezig? Waarom doen ze wat ze doen? En waarom op die manier?
- Normaliseer de onzekerheid. Het hoort er bij. In elk bedrijf, in ieder team, in elke afdeling, in ieders leven zijn er perioden met onzekerheid. Als je aan het leren en ontwikkelen, aan het veranderen bent, dan is onzekerheid part of the deal. Inherent aan het proces.
- Neem samen een kleine stap. Kies niet vóór de ander wat hij of zij moet doen. Maar help de ander de vraag te beantwoorden: ‘wat heb je nú, op dit moment nodig om een kleine stap te zetten?’
Want elke verandering is een combinatie van kleine stappen die mensen zélf zetten. Dat is hoe we ontwikkelen. Dat is hoe we groeien. En dat is uiteindelijk hoe we de wereld verbeteren.
